توی آسمون دنیا هرکسی ستاره داره
چرا وقتی نوبت ماست آسمون جایی نداره
واسه من، واسه من تنهایی درده
درد هیچ کس و نداشتند
هر گل پژمرده ای رو تو کویر سینه کشتن
دیگه باور کردم این رو که باید تنها بمونم
تا دم لحظه ی مردن شعر تنهایی بخونم